Hoog bezoek

Het vrijwilligerswerk in Nkokonjeru kan raar lopen. Maar voordat we u vertellen wat er raar kan lopen eerst de andere zaken. Het regenseizoen heeft zijn intrede gedaan. Vanaf afgelopen zondag hebben we ‘s nachts vaak een heftige regenbui. Voordat we gaan slapen is het nog rustig maar midden in de nacht kan het aardig spoken. Harde regen, donderslagen en bliksemschichten zijn dan duidelijk te horen of te zien. Tot nu toe is het overdag vaak droog maar dan schijnt te veranderen in de loop van het regenseizoen. Een minpunt zijn de rode zandwegen, die veranderd zijn in glibberige modderbanen. Echter wordt het natuurschoon er niet minder mooi op; alles is nog groener.

Afgelopen week hebben we weer lesgegeven op de scholen, waaronder deze week ook een uitgebreide sportles. Daarnaast hebben we woensdag een althletics competitie tussen 9 verschillende scholen bijgewoond waaronder een van de scholen waar we lesgeven. We hebben beiden nog nooit zoveel groeten, vragen en glimlachen moeten beantwoorden als op deze dag. Het lesgeven zit er overigens bijna op. De 8^e en 9^e april zullen alweer de laatste dagen zijn waarop we lesgeven. Ondertussen is er naast het lesgeven een hoop te regelen. Daarover de volgende keer meer.

In de vorige berichten hebben we aandacht besteed aan Kampala, Nkokonjeru en het werk op de basisscholen. Nu is de kans aanwezig dat u wel benieuwd naar het huis waar we verblijven. Welnu, dan willen wij u niet langer in spanning laten en hier u nu wat nader over informeren.

Het guesthouse waar wij verblijven is eigendom van Ignitius. Hij is een gewaardeerd persoon in het dorp omdat hij o.a. de drijvende kracht is achter het plaatsen van pompen voor water in het dorp en omgeving. Op een top van een heuvel is het guesthouse gevestigd. Het verblijf waar wij leven is een langwerpig gebouw. Bij binnenkomst staat u in een kleine ruimte waarin precies een tafel en bijbehorende plastic tuinstoeltjes passen. Als wij in het guesthouse zijn, zijn we hier veel te vinden. Dan is er een gang met aangrenzend een achttal kamers. In de kamers staat een bed en soms wat meubilair als een tafeltje of bureau. De douche is simpel maar gemaksvriendelijk. Een douchekop, kastje en een echte toiletpot. We hebben alleen koud water tot onze beschikking maar na een dag in een tropisch klimaat, is dit wel even lekker al hebben we in eerste instantie nog wel de rilbibbers.

We slapen niet bij elkaar op de kamer, toch wil dit niet zeggen dat het niet gezellig is op de slaapkamer. Elke avond verzamelt zich hier een divers gezelschap. Bestaande uit een insectarium van zo’n 30 tot soms honderden exemplaren. Verder worden we onvermijdelijk vergezeld door twee hagedissen. Deze zijn zo onderdeel geworden van het interieur van de kamer dat wij hen ook maar een naam hebben gegeven: Marien zijn kamergenoot gaat sinds kort door het leven als Fred, Leenderts kamergenoot luistert naar de naam Sam.

We hebben al kort wat verteld over het eten in vorige berichten. In de fotoserie vind u ook wat afbeeldingen wat wij zoal ‘s avonds op ons bord krijgen. Het eten is erg gevarieerd en altijd vers. Bij de foto’s met voedsel hebben we vermeld wat het allemaal precies is. Het eten smaakt allemaal erg goed hier, we eten als koningen!

In de eerste alinea hebben we kort gezegd dat het raar kan lopen. Eigenlijk wilden we deze blog pas volgende week schrijven, we zijn de laatste dagen echter in een circus terecht gekomen dat we jullie niet willen onthouden. Vorige week zaterdag was het landelijke hoofd van de politie in Uganda, mister Edward Kale Kayihura, op bezoek in Nkokonjeru. Hij landde met een helikopter op het voetbalveld: een hele bezienswaardigheid. Op uitnodiging waren wij hier ook bij. Tijdens de lunch raakten we met hem in gesprek. Hij was erg enthousiast en dankbaar dat we drie maanden van onze tijd op deze manier willen besteden. Hij stelde voor om op bezoek te gaan bij de koning van Buganda (het grootste en belangrijkste district in Uganda). Volgende week staat Oeganda namelijk in het teken van internationale betrekkingen. U begrijpt dat we wat perplex stonden. De koning van Buganda staat onder de bevolking nog hoger aangeschreven dan de president. Weigeren kan natuurlijk niet en kwam ook niet in ons op. Vandaag was de kogel door de kerk, het hoge woord: we zullen a.s. woensdag bij de koning van Buganda op bezoek gaan! Deze koning leeft nog volgens oude tradities, daarom zullen wij hierover a.s. dinsdag voorschriften krijgen. Het belooft een merkwaardig tafereel te worden. Bij binnenkomst worden we geacht de voeten van de koning te kussen. Daarnaast zullen we twee jonge biggen en een haan mee moeten nemen als teken van vrede, en ga zo maar door. Waar we wel een beetje tegenop zien is het feit dat iedereen die op het hof van de koning aanwezig is, verplicht is een oorbel aan het rechteroor te dragen. Wanneer wij de koning willen ontmoeten dan zal deze op dinsdag dus gezet moeten worden, we moeten nog even aankijken of we dit wel durven, aangezien het lange tijd zal duren voor het gaatje dicht is. We beseffen dat dit een unieke belevenis is en willen er dan ook maar helemaal in mee doen. We hopen jullie zo snel mogelijk te laten weten hoe het afgelopen is.

Groeten M en LJ

Sponsors

Beste lezer,

Zoals u inmiddels weet of zoals u uit de blogs heeft kunnen opmaken hebben we veel plannen die we willen uitvoeren in Oeganda. Voor veel van deze projecten is geld nodig om ze tot een goed einde te kunnen brengen. Het was voor ons niet mogelijk om dit geld allemaal zelf op tafel te leggen. Daarom hebben wij in de maanden voorafgaand aan ons vertrek verschillende bedrijven benaderd met de vraag of zij ons zouden willen steunen door middel van een financiele bijdrage. De respons was voor ons overweldigend. We kregen zelden nul op ons rekest. Door middel van varierende geldbedragen hebben we een mooi eindbedrag kunnen verzamelen. Met dit bedrag kunnen we veel projecten, waarin we u de komende weken hopen mee te nemen, ondersteunen door het geld in te zetten om benodigde materialen aan te schaffen. Zonder deze bijdragen hadden we de bevolking van Nkokonjeru een stuk minder kunnen helpen. We willen in dit bericht daarom onze dank uitspreken richting de bedrijven die ons hebben ondersteund.

We hebben ondersteuning gekregen van een dertigtal bedrijven. We willen hen graag, als tegenprestatie, een vermelding geven op deze weblog. Zoals u misschien al gezien heeft staan links naar websites van verschillende bedrijven in de kolom aan de zijkant van deze weblog vermeld. Niet alle bedrijven staan hiertussen, sommigen hebben namelijk nadrukkelijk aangegeven dat zij geen vermelding hoeven te hebben. Wij hebben in ieder geval ondersteuning ontvangen van onderstaande bedrijven:

- Anbecom - automatisering

- Bas Schouten – witgoedspecialist

- Bogaard grondwerken - dit bedrijf is gevestigd in Kerkwerve en kan u van dienst zijn bij alles wat met grondwerken te maken heeft.

-van Capelle bouwbedrijf - bouwbedrijf in Oosterland, al actief vanaf 1834. Nieuwbouw, verbouw, onderhoud en renovatie, loodsen en betonwerk

- DT van Noord tomaten - een 9 hectare tellende kas in Sirjansland waarin Briosso cocktailtomaten worden gekweekt.

- Handelskwekerij Lock - vetplanten kwekerij

- Huibert bos fotografie - als u op zoek bent naar een fotograaf voor een trouwerij, love shoot, portet fotos of een cursus fotografie kunt u terecht bij Huibert van den Bos.

- Kik ongedierte bestrijding - dit bedrijf is actief in Zuidwest- Nederland. Als u last heeft van ongedierte in of buiten het huis, bijvoorbeeld muizen, mieren of wespen kunt u hier terecht.

- Kok Makelaars - Capelle aan den IJssel en omstreken

- van Klinken afbouw - opgericht in 2001. Een bedrijf dat een diversiteit aan werkzaamheden kent. Van het maken van schuren, aanbouwen, het plaatsen van dakkapellen, badkamer- en keuken montages en het maken van meubels op maat.

- Marcel Knoop - Rijopleider voor auto, motor, bromfiets en aanhanger. Passie voor veilig verkeer, een STERK team en een slagingspercentage van 66-70% op 150 eerste auto examens! De succesformule: specialisatie in het begeleiden van mensen met faalangst, mensen met een beperking, ouderen en eigenlijk iedereen die bij een andere rijschool niet kan slagen, dit i.c.m. klantenservice en maatschappelijke betrokkenheid. Het team wil JOU laten SLAGEN!

- Mast Nederland - advies, personeelsbemiddeling, training en coaching in sociale zekerheid

- van der Meer - hierin zijn drie bedrijven vertegenwoordigt: van der Meer schilders, van der Meer autoschade en van der Meer reclameatelier. Elk gevestigd in het Zeeuwse Bruinisse.

- Middelwateringbouw

- Omoda - schoenenwinkel met 14 vestigingen en een online webshop. Hoofdvestiging bevindt zich in Zierikzee.

- Pelt Recycling (Ridderkerk) - uw oude metaal is geld waard

- Praktijk den Uijl – psychosociale hulpverlening

- Stouten fourage - een handels- en verpakkingsbedrijf in hooi, stro, kuilgras en ruwvoederis in Bruinisse. Actief in zowel Nederland als Europa.

- Tuincentrum van der Spek

- Verhoef Dakramen

- Vliet metaalrecycling - bij dit bedrijf in Middelburg kunt u terecht voor vrijwel alle gebruikte materialen

- Vries en Verburg (gevestigd in Stolwijk)

Verder willen we basisschool de Wijngaard hartelijk bedanken voor hun hulp. De kinderen uit de klas van meester ten Voorde hebben meer dan 200 flessen verzameld! Hartelijk bedankt.

We willen deze bedrijven dus nogmaals hartelijk danken, naast alle mensen die ons op financiele of andere wijze hebben ondersteund bij het opzetten van dit vrijwilligerswerk.

Groeten,

M & LJ

Welcome to primary six!

Beste lezer,

Inmiddels verblijven we alweer zo’n tweeënhalve week in den vreemde. Nog steeds is het regenseizoen niet aangebroken, dus na de eerste drie stappen die we buiten zetten beginnen zich al zweetdruppels op ons voorhoofd af te teken. We zijn echter voorlopig nog kerngezond. Laten we hopen dat dit zo blijft! Wellicht helpen de voedzame en gezonde Oegandese maaltijden ons hier een handje bij. Zoals we in de vorige blog hebben beschreven willen we in dit bericht jullie wat meer vertellen over het werk dat wij op de scholen verrichten.

Toen we, lang geleden, nog in Nederland waren hebben wij plannen gemaakt voor de periode dat wij in Oeganda zouden zijn. We hebben hiervoor verschillende projecten en plannen ontwikkeld. Wij komen echter als twee muzungu’s binnen in een compleet nieuwe wereld. Daarom hebben we na overleg met Travel 4 Change en elkaar besloten dat het goed is dat we in de eerste weken lessen geven op wat basisscholen. Hier kunnen we de nodige contacten, informatie en ideeën opdoen die we voor onze overige projecten ook kunnen gebruiken. Bovendien wordt de aanwezigheid van westerlingen enorm op prijs gesteld door de scholen.

In de eerste week van onze aankomst zijn we door de beheerder van ons gasthuis voorgesteld aan de headmasters van drie verschillende basisscholen in en dichtbij Nkokonjeru (st. Paul, Umea, st. Matthias). De ontvangst was bijzonder hartelijk. Men stelde het bijzonder op prijs dat wij bereid waren om wat lessen te komen geven aan de Oegandese kinderschare. We werden door de leerlingen dan ook uiterst hartelijk begroet met de volgende tekst:

Goodafternoon visitors

Welcome in primary six

You are most welcome!

Dit ging gepaard met handgeklap en wat liederen. Onze binnenkomst op de scholen verliep dus uiterst soepel. In eerste instantie hadden wij wat eigen lessen voorbereid om hen kennis te laten maken met enkele westerse normen en waarden zoals de zorg voor gehandicapten, denken in mogelijkheden, het belang van studeren, etc. Het curriculum blijkt echter uitzonderlijk strak te zijn, waardoor er in de praktijk geen ruimte is voor lessen daarbuiten. Daarom werd ons voorgesteld dat wij een vak uitkozen waarin wij dachten een bijdrage te kunnen leveren. Het werd science voor Marien en English voor Leendert-Jan. We geven de lessen aan primary six (groep 7).

We zijn de afgelopen twee weken meteen actief begonnen met lesgeven. Er zijn enkele dingen die ons hierbij meteen zijn opgevallen. Allereerst de enorme armoede in de klassen. Veel kinderen komen op blote voeten over de stoffige, met stenen bezaaide wegen naar de school gelopen (sommigen lopen wel een uur). Lesboeken zijn nauwelijks voorhanden, ook andere schoolmaterialen zijn schaars. Klaslokalen bestaan vaak uit een lemen muur met een golfplaten dak, een vloer van zand met wat stukken beton, en wat openingen in de muur die als ramen dienen.

Wat daarnaast meteen opvalt is de manier van lesgeven. Door het tekort aan lesboeken wordt de leerlingen vooral wat geleerd door overmatig veel herhalingen. Zo kan een leraar gerust een lesuur van 40 minuten volmaken door een kort gedicht zo’n 10 of 15 keer te laten herhalen door de klas. Elke les wordt afgesloten met een exercise van enkele vragen waarvan de antwoorden op het bord te vinden zijn. Er wordt dus met name veel gestampt, er wordt minder meedenken van de leerlingen gevraagd. De grootte van de klassen is ook een groot verschil ten opzichte van Nederland. Klassen van 40 tot 50 leerlingen is vrij normaal. We hoorden zelfs van scholen met klassen van 80 tot 90 leerlingen.

Ook onvermijdelijk is de sterke rolverdeling. Wanneer leerlingen iets willen vragen gaan ze op hun knieën (ook voor ons). Als de leraar de klas binnenkomt staat iedereen op, en wordt de leraar begroet. Leerlingen worden uitgescholden wanneer ze te zacht praten, niet recht staan of het verkeerde antwoord geven. Ook fysieke straffen worden niet gemeden. Elke morgen wordt gestart met een general cleaning, waarbij met samengebonden takken de stoffige binnenplaats onderhanden wordt genomen. Ook worden leerlingen erop uitgestuurd om zware jerrycans met water bij de waterpomp te vullen en naar school te brengen. Al met al kijken we onze ogen uit.

We kunnen door onze lessen duidelijk iets extra’s brengen. Ten eerste proberen we de leerlingen actief deel te laten nemen. In de lessen van de lokale leraars worden slechte antwoorden afgestraft en bij goede antwoorden geen complimenten gegeven. Veel van hen zijn daarom te bang om een antwoord te geven. Door iedereen te betrekken en goede antwoorden met complimenten te belonen, proberen we iedereen wat zelfvertrouwen te geven. Ten tweede proberen we de leerlingen iets meer zelf na te laten denken, zoals beschreven staat normaalgesproken het herhalen centraal. We proberen de klas echter ook actief bij de lesstof te betrekken. Ten derde wordt het Engels met een gigantisch accent gesproken, zo goed en kwaad als het gaat proberen wij op dit punt zowel teachers als studenten een beetje bij te schaven.

Maar wat het werk op de scholen voor ons vooral erg leuk en makkelijk maakt zijn de vrolijke kindergezichten. Leraren vertellen ons dat de leerlingen erg verheugd zijn over onze aanwezigheid. Elke opgestoken hand en elke glimlach wordt dan ook enthousiast beantwoord. Goodmorning master!

Iedereen bedankt voor de leuke reacties. Fijn om te merken dat er zoveel meegeleefd wordt. Jullie horen weer van ons!

M & LJ

Kennismaking Nkokonjeru

Beste lezer,

In ons vorige bericht hebben we geprobeerd een indruk te geven van onze eerste dagen in Oeganda, Kampala wel te verstaan. Op donderdag 5 maart zijn we naar de plek van onze bestemming, Nkokonjeru gegaan. Hier zijn we inmiddels dus een ruime week. We zullen in deze blog een beeld schetsen van de omgeving waar we in terecht zijn gekomen.

Nkokenjeru betekent letterlijk ‘witte kip’. Waar deze naam precies vandaan komt zijn we tot op heden nog niet achter gekomen. Het is een klein maar toch druk dorp. Als we er door heen lopen heerst er veel bedrijvigheid. Er zijn veel kleine winkeltjes te vinden waar de winkeliers hun waren aan de man proberen te brengen. Het dorp heeft ook een heus marktplein. Hier kunnen wij fruit onbewerkt, vers van de boom, kopen. Vooral de bananen hebben een heerlijke smaak. Het dorp is erg uitgestrekt, de huizen staan ver uit elkaar, zowel in het dal als tegen de hellingen op. Rondom elk huis groeien verschillende soorten groenten en fruit. De bevolking is opvallend open en vriendelijk. Bijna elke bewoner steekt zijn hand naar ons op of groet ons met wat Engelse klanken of het plaatselijk Luganda. We gaan op geen enkel moment ongemerkt over de straat, dit is voornamelijk te danken aan de kinderen. Zo gauw wij in hun blikveld verschijnen beginnen zij luidkeels te roepen ‘Bye muzungu’ (dag blanke!). Hier gaan zij mee door totdat wij een hand hebben opgestoken of vriendelijk naar ze hebben gelachen. Hierna komt er een brede glimlach op de gezichten van de kinderen. Een lach van oor tot oor waarbij de parelwitte tanden prominent in beeld komen. We zwaaien heel wat af op een dag.

Afgelopen weekend hebben we veel gewandeld in de omgeving. Ondanks de verwachte regen die nog steeds op zich laat wachten ziet het er prachtig uit. Een glooiend landschap met een enorme verscheidenheid aan gewassen. Vogels die we anders in de dierentuin bezoeken horen en zien we om ons heen in de vrije natuur. Wat verder onmisbaar is zijn de stoffige wegen met het rode zand. In de wijde omtrek van ons dorp zijn geen asfaltwegen te vinden. De vele boda boda’s die ons passeren laten ons achter in een dikke stofwolk. Langs de wegen zijn veel kleine huisjes te vinden. Hierin zijn grote verschillen zichtbaar: sommige huizen zijn van steen, sommige alleen van wat riet met klei besmeerd . Rondom de huizen is vaak een lap grond die gebruikt wordt voor het houden van dieren (veelal geiten, kippen of een koe) of verbouwen van wat groenten.

Zondag hebben we een lokale kerk bezocht. Er is ons verteld dat er maar één Engelstalige dienst in het dorp is. Deze hebben wij bezocht. De aanwezige studenten luisterden aandachtig maar dankzij het gigantische accent hebben wij van de inhoud een krappe 1 procent meegekregen, wat ons betreft had de dienst ook in het Zuid-Chinees kunnen zijn, dan hadden we er net zoveel van meegekregen. Het was echter leuk om te zien op wat voor manier de diensten hier zijn aangekleed, er wordt veel geklapt, gezongen en gezwaaid. Ook hier ging onze aanwezigheid niet onopgemerkt voorbij: de voorganger voelde zich geroepen om de kerkgangers te wijzen op het feit dat er muzungu’s aanwezig waren. Hierop draaiden 500 hoofden zich om en staarden 1000 ogen ons aan.

Het eten in Oeganda laat zich goed smaken. We proberen zoveel mogelijk lokaal voedsel te eten, wat bijzonder smaakvol en gevarieerd is aangezien het rechtstreeks van het land komt. Bij het avondeten krijgen we vaak ‘Matoké’. (een soort groene bananen) Deze worden gestampt en gekookt als een soort compacte donkergele aardappelpuree aan ons geserveerd. Dit wordt dan gegeten in combinatie met groenten. Ook eten we veel zoete aardappelen en ‘casava’ (een soort aardappel) Dit wordt in lange stukken gesneden en gebakken. Als lunch eten we nog wel eens een ‘Rolex’. De herkomst van sommige woorden zijn soms heel simpel en grappig. ‘Rolex’ is namelijk afkomstig van Rolled eggs.(=gerolde ei). ‘Rolex’ is namelijk een opgerolde chapati (pannenkoek) met een omelet ertussen.

Dankzij voorbereidend werk van Travel 4 Change konden we deze week gelijk flink aan de slag. We hebben we veel lessen gegeven op 3 basisscholen. Master Leen onderwijst in het vak ‘English’ en master Marien ‘Science’ (= mix van biologie, scheikunde en natuurkunde). Op die scholen zijn we een ware bezienswaardigheid voor de kinderen. Elke beweging wordt bekeken en bijna alles wat we doen wordt leuk of grappig gevonden. Hierover in de volgende blog meer.

Vanuit Nederland hebben we veel spullen meegenomen om hier weg te geven. In het dorp bevindt zich een gezondheidskliniek. De bevolking hoeft geen geld te betalen om hier geholpen te worden. Deze kliniek heeft echter zeer beperkte middelen. We konden hen dan ook erg blij maken met de meegebrachte krukken, kniebrace, thermometers en leesbrillen!

Ook hebben we een gesprek gehad met Joseph. Deze man gaat ons helpen met het renoveren van de kerk. We hebben wat praktische zaken kortgesloten en waarschijnlijk gaan we midden of eind april aan de slag met de kerk. Het lesgeven zullen we doen we tot de eerste of de tweede week van april.

Weeraba,

M & LJ

Aankomst

We zijn veilig aangekomen in Uganda! Na een lange en vermoeiende reis kwamen we netjes, zoals gepland, om 4 uur ‘s ochtends aan in Entebbe. De reis verliep prima. Toen we het vliegtuig uitstapten was het eerste wat we merkten de warme en vochtige lucht van Uganda. Geen onaangename ervaring. Daarna merkten we als snel dat we op een totaal ander continent terecht waren gekomen. Dat begon bijvoorbeeld met de gezondheidscontrole op het vliegveld. 2 vrouwen met mondkapjes achter een houten katheder die de aanvragen controleerden. Op een heel relaxt en rustig tempo werden de aanvragen bekeken. Niks digitaal. Rustig aan. Hierna de kennismaking met de Afrikaanse wegen en rijstijlen. Op de snelweg zonder licht is geen probleem toch? Of met de fiets op de weg? En als je even wilt stoppen op de buitenste rijbaan kan toch ook? U begrijpt, wij keken, ondanks onze vermoeidheid, onze ogen uit.

Dinsdag tot donderdag verbeleven we in het guesthouse in Kampala. Aangezien we dinsdag midden in de nacht waren gearriveerd hebben we eerst wat tijd genomen om bij te slapen. Door de totale omslag van klimaat en land konden wij wel de nodige uiltjes knappen. Later op de dag hebben we met onze huisbaas, Michael, de lokale markt bezocht. Dit was eigenlijk onze eerste kennismaking met het straatbeeld, aangezien we de voorliggende nacht weinig zagen. Het guesthouse bevindt zich in een redelijke rustige en luxe buurt, als we echter de straat uitlopen lopen we meteen een totaal andere wereld binnen, die wij tot nu toe alleen kenden van de plaatjes. Verschillende dingen vielen ons op, de gigantisch slechte wegen, de ontelbare miniwinkeltjes en de vragende, onderzoekende blikken van de lokale bewoners. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe het straatleven aanvoelt, maar de overeenkomsten met alles wat voor ons normaal is zijn op één hand te tellen.

Woensdag hebben we van de huisbaas een uitgebreide rondleiding door de hoofdstad Kampala gehad: een bezoek aan de moskee, afrikaanse markt, Lake Victoria en een wandeling door de stad. Kampala staat voor ons vanaf nu gelijk aan totale chaos. Er is geen plek te zien waar geen winkeltjes op de stoep zijn uitgestald, talloze mensen bevolken de straat en proberen al schreeuwend de aandacht of wat bezoekers te trekken. Het verkeer is onnavolgbaar tienduidenden matuka’s (taxibusjes) staan her en der al dan niet afgeladen bumper tegen bumper in de stad, voetgangers lopen kriskras door de straat de bodaboda’s (soort zundaps) rijden in grote getale als malloten al claxonerend door de ruimte die overblijft. Aan de lokale markten is duidelijk te zien dat de gemiddelde inwoner nauwelijks inkomen heeft. De verkopers willen dolgraag dat iemand iets bij hen komt kopen. Vol van indrukken hebben we de donderdagavond afgesloten met een kampvuur.

Donderdagmorgen zijn we vertrokken naar de plaats waar wij ons project zullen uitvoeren: Nkokonjeru. Een lang weg vol gaten door een prachtige natuur arriveerden wij in ons verblijf voor de komende 3 maanden. De slaapkamers zijn eenvoudig (lees: hebben alleen een bed). Maar ze zijn netjes schoon en we hebben een mooi uitzicht over de stad. De komende dagen zullen we de eerste stappen zetten in de projecten die we zullen gaan uitvoeren. De indrukken zijn vele malen meer dan de letters die deze weblog bevat, maar hier laten we het even bij. We houden jullie op de hoogte.

P.S. meer foto's volgen nog maar om u alvast een voorproefje te geven: Bij de fotoserie kunt u een foto zien van een rustig plekje (vergeleken met het centrum van Kampala)

Vertrek

Het is dan bijna zover! Na maanden van voorbereiding en wachten kan het avontuur in Oeganda beginnen. Morgen hopen we om kwart over vier te landen in Entebbe. Om daar te komen stappen we op het vliegtuigveld van Istanbul over. Kwart voor twaalf hopen we te vertrekken vanaf Schiphol.

Het pakken van de koffers en tassen was nog een aardige klus. Zoveel mogelijk meenemen maar niet over het maximum kilo’s heen gaan. Maar ook goed bedenken wat we zelf in ieder geval nodig hebben in de drie maanden. De rest van de ruimte hebben we gebruikt voor de materialen die we gekregen hebben de afgelopen tijd. U kunt dan vooral denken aan schoolspullen en EHBO-spullen.

Zoals al eerder vermeld zijn we overweldigd door de enorme vrijgevigheid van de mensen om ons heen. Zelfs de laatste dagen voor vertrek worden er nog spullen gegeven die we mee kunnen nemen naar Oeganda. Fijn om deze steun te ervaren.

Als we, bij leven en welzijn, dinsdag morgen aankomen in Entebbe worden we opgehaald door een medewerker van travel4change. Vanaf daar reizen we naar Kampala, waar we tot donderdag zullen verblijven. We hebben dan een introductiedag en een city tour door Kampala. Donderdag reizen we dan naar Nkokenjeru.

Bij dit verhaal hebben we een afbeelding toegevoegd. Daarop zijn de meeste sponsors te zien die financieel hebben bijgedragen aan dit project. Ook ziet u in de rechterkolom de links staan naar de bedrijven.

Voorbereiding

Beste lezer,

Vanzelfsprekend moeten wij ons heel goed voorbereiden op ons vertrek naar Oeganda. Wat wij daarbij voornamelijk belangrijk vinden, is dat wij een goede bijdrage kunnen leveren aan het leven van de mensen in Nkokonjeru. Daarom zijn wij de afgelopen maanden bezig geweest met nadenken over de praktische invulling van de projecten die wij willen gaan uitvoeren. Als snel concludeerden wij dat voor nagenoeg alle projecten materialen nodig zijn. Een paar kleine voorbeelden:

• Voor de lessen die wij zullen geven op de basisscholen zijn schrijfmaterialen nodig, die zijn er namelijk niet;
• Voor het organiseren van de sportactiviteiten zijn sportartikelen nodig (een voetbal bijvoorbeeld);
• Voor het technisch onderhoud dat we willen verrichten zijn bouwmaterialen nodig.

Deze lijst werd al snel lang, waarna wij moesten concluderen dat het voor ons niet mogelijk is om al deze materialen uit eigen portemonnee aan te schaffen. Wij zijn daarom op zoek gegaan naar bedrijven die ons financieel dan wel materieel willen ondersteunen. Uiteraard betalen wij zelf alle kosten die we zelf maken tijdens onze reis. We zijn dankbaar dat er zoveel vrijgevigheid is onder bedrijven voor dit project. Zowel geldbedragen, als schoolmateriaal, snoep, sportspullen en EHBO- spullen werden en worden gegeven. Erg fijn. We zullen ons uiterste best doen om het geld en de spullen een zinvolle en verantwoorde bestemming te geven.

Naast de praktische invulling en het sponsorgeld vallen er nog veel meer andere zaken te regelen. Zo kunt u dan denken aan vaccinaties, inschrijven bij Ministerie van Buitenlandse zaken, inkopen, verdiepen in de taal en de cultuur, etc. Doordat wij er veel mee bezig zijn krijgen we ook steeds meer zin om er naar toe te gaan. Het schiet ook al aardig op, over een kleine twee weken hopen we al te vliegen. We kijken er erg naar uit. Heel veel dingen trekken ons aan, maar toch ook vooral het contact met de plaatselijke bevolking lijkt ons erg leuk en leerzaam. Donderdag hebben we een laatste gesprek met Christine. Zij is mede-oprichtster van travel4change, de organisatie die het project mogelijk maakt. We bespreken dan de laatste dingen door. Nog 14 dagen voor vertrek.

Groeten,

M & LJ