Beste lezer,

In ons vorige bericht hebben we geprobeerd een indruk te geven van onze eerste dagen in Oeganda, Kampala wel te verstaan. Op donderdag 5 maart zijn we naar de plek van onze bestemming, Nkokonjeru gegaan. Hier zijn we inmiddels dus een ruime week. We zullen in deze blog een beeld schetsen van de omgeving waar we in terecht zijn gekomen.

Nkokenjeru betekent letterlijk ‘witte kip’. Waar deze naam precies vandaan komt zijn we tot op heden nog niet achter gekomen. Het is een klein maar toch druk dorp. Als we er door heen lopen heerst er veel bedrijvigheid. Er zijn veel kleine winkeltjes te vinden waar de winkeliers hun waren aan de man proberen te brengen. Het dorp heeft ook een heus marktplein. Hier kunnen wij fruit onbewerkt, vers van de boom, kopen. Vooral de bananen hebben een heerlijke smaak. Het dorp is erg uitgestrekt, de huizen staan ver uit elkaar, zowel in het dal als tegen de hellingen op. Rondom elk huis groeien verschillende soorten groenten en fruit. De bevolking is opvallend open en vriendelijk. Bijna elke bewoner steekt zijn hand naar ons op of groet ons met wat Engelse klanken of het plaatselijk Luganda. We gaan op geen enkel moment ongemerkt over de straat, dit is voornamelijk te danken aan de kinderen. Zo gauw wij in hun blikveld verschijnen beginnen zij luidkeels te roepen ‘Bye muzungu’ (dag blanke!). Hier gaan zij mee door totdat wij een hand hebben opgestoken of vriendelijk naar ze hebben gelachen. Hierna komt er een brede glimlach op de gezichten van de kinderen. Een lach van oor tot oor waarbij de parelwitte tanden prominent in beeld komen. We zwaaien heel wat af op een dag.

Afgelopen weekend hebben we veel gewandeld in de omgeving. Ondanks de verwachte regen die nog steeds op zich laat wachten ziet het er prachtig uit. Een glooiend landschap met een enorme verscheidenheid aan gewassen. Vogels die we anders in de dierentuin bezoeken horen en zien we om ons heen in de vrije natuur. Wat verder onmisbaar is zijn de stoffige wegen met het rode zand. In de wijde omtrek van ons dorp zijn geen asfaltwegen te vinden. De vele boda boda’s die ons passeren laten ons achter in een dikke stofwolk. Langs de wegen zijn veel kleine huisjes te vinden. Hierin zijn grote verschillen zichtbaar: sommige huizen zijn van steen, sommige alleen van wat riet met klei besmeerd . Rondom de huizen is vaak een lap grond die gebruikt wordt voor het houden van dieren (veelal geiten, kippen of een koe) of verbouwen van wat groenten.

Zondag hebben we een lokale kerk bezocht. Er is ons verteld dat er maar één Engelstalige dienst in het dorp is. Deze hebben wij bezocht. De aanwezige studenten luisterden aandachtig maar dankzij het gigantische accent hebben wij van de inhoud een krappe 1 procent meegekregen, wat ons betreft had de dienst ook in het Zuid-Chinees kunnen zijn, dan hadden we er net zoveel van meegekregen. Het was echter leuk om te zien op wat voor manier de diensten hier zijn aangekleed, er wordt veel geklapt, gezongen en gezwaaid. Ook hier ging onze aanwezigheid niet onopgemerkt voorbij: de voorganger voelde zich geroepen om de kerkgangers te wijzen op het feit dat er muzungu’s aanwezig waren. Hierop draaiden 500 hoofden zich om en staarden 1000 ogen ons aan.

Het eten in Oeganda laat zich goed smaken. We proberen zoveel mogelijk lokaal voedsel te eten, wat bijzonder smaakvol en gevarieerd is aangezien het rechtstreeks van het land komt. Bij het avondeten krijgen we vaak ‘Matoké’. (een soort groene bananen) Deze worden gestampt en gekookt als een soort compacte donkergele aardappelpuree aan ons geserveerd. Dit wordt dan gegeten in combinatie met groenten. Ook eten we veel zoete aardappelen en ‘casava’ (een soort aardappel) Dit wordt in lange stukken gesneden en gebakken. Als lunch eten we nog wel eens een ‘Rolex’. De herkomst van sommige woorden zijn soms heel simpel en grappig. ‘Rolex’ is namelijk afkomstig van Rolled eggs.(=gerolde ei). ‘Rolex’ is namelijk een opgerolde chapati (pannenkoek) met een omelet ertussen.

Dankzij voorbereidend werk van Travel 4 Change konden we deze week gelijk flink aan de slag. We hebben we veel lessen gegeven op 3 basisscholen. Master Leen onderwijst in het vak ‘English’ en master Marien ‘Science’ (= mix van biologie, scheikunde en natuurkunde). Op die scholen zijn we een ware bezienswaardigheid voor de kinderen. Elke beweging wordt bekeken en bijna alles wat we doen wordt leuk of grappig gevonden. Hierover in de volgende blog meer.

Vanuit Nederland hebben we veel spullen meegenomen om hier weg te geven. In het dorp bevindt zich een gezondheidskliniek. De bevolking hoeft geen geld te betalen om hier geholpen te worden. Deze kliniek heeft echter zeer beperkte middelen. We konden hen dan ook erg blij maken met de meegebrachte krukken, kniebrace, thermometers en leesbrillen!

Ook hebben we een gesprek gehad met Joseph. Deze man gaat ons helpen met het renoveren van de kerk. We hebben wat praktische zaken kortgesloten en waarschijnlijk gaan we midden of eind april aan de slag met de kerk. Het lesgeven zullen we doen we tot de eerste of de tweede week van april.

Weeraba,

M & LJ