Beste lezer,

Na een lange hardloopwedstrijd kun je het niet maken om de laatste 5 minuten rustig te gaan lopen. Je haalt dan nog een keer diep adem en zet de eindsprint in. In ons geval is dit niet anders. We mogen dan bijna ons vrijwillgerswerk er op hebben zitten, dit wil echter niet zeggen dat we rustig alles aan het afbouwen zijn. Vorige week hebben we onze eindsprint ingezet: de organisatie van een voetbaltoernooi voor de kinderen die de afgelopen 13 weken onze dorpsgenoten waren. Kort de cijfers op een rijtje:

- 3 voetbalvelden

- 16 teams

- 25 sportleraren

- 26 wedstrijden

- 224 spelers

- 1 middag

- 2 organisators

Halverwege onze periode in Oeganda zijn we eens met elkaar om tafel gaan zitten om te zien wat onze plannen waren. Het organiseren van een sportactiviteit stond prominent op het lijstje. Aangezien we tijdens onze periode op de scholen hebben gemerkt dat de scholieren dol zijn op voetbal was de keuze snel gemaakt. Gezien het feit dat er in Nkokonjeru bijna meer basisscholen dan huizen zijn leek het ons een goed idee om een competitie te houden tussen verschillende basisscholen. De leraars werden geinformeerd en ze waren allemaal erg enthousiast over het idee.

We hebben daarom een vergadering belegd waarbij we de sportleraren van de scholen om input hebben gevraagd en waar het speelschema is opgesteld. Ze konden zich goed vinden in de voorstellen die wij aan hen deden. Ze droegen echter wel een probleem aan dat (zoals later bleek) flink wat van onze tijd zou kosten. Het is hier namelijk niet zo dat het kale feit dat je op de basisschool zit, betekent dat je jonger bent dan 13 jaar. Op de basisscholen kom je tussen de kleine mannetjes ook gerust bomen van kerels tegen die gemakkelijk de 18 jaar aantikken. Om er voor te zorgen dat zij de kleine jongentjes niet onder de voet lopen moest een onderverdeling worden gemaakt voor spelers onder de 12 jaar en spelers onder de 16 jaar. Hiervoor moeten de lengte en het gewicht ingevoerd worden in een formule. De uitkomst bepaalt of iemand mee kan spelen en zo ja, in welke klasse.

Een meetlint is wel te vinden in het dorp. Een weegschaal is echter een ander verhaal. Afgezien van de vleeshaak van de slager is er alleen bij het ziekenhuis en de gezondheidskliniek een weegschaal te vinden. We kregen gelukkig van de gezondheidskliniek toestemming om daar alle kinderen mee naar toe te nemen. Vorige week maandag trokken we vol goede moed naar de basisscholen die mee zouden doen met de competitie. Daarbij zagen we echter twee kleine dingentjes over het hoofd. Ten eerste was het de eerste dag na de vakantie, dit houdt in dat het grootste deel van de leerlingen niet op komt dagen. Op de eerste dagen na de vakantie wordt er zogenaamd toch niet zoveel zinnigs besproken dus kunnen de kinderen de handjes nog wel even laten wapperen op het land van hun ouders. Ten tweede vragen de leraren de overheid om een opslag van 10% (!). Aangezien de overheid dit ook wel een beetje aan de ruime kant vindt, zijn ze hier niet mee akkoord gegaan. Vandaar dat de leraren hebben besloten dat zij ook een paar dagen extra vakantie mogen houden. We waren dus genoodzaakt om op donderdag en vrijdag onze metingen te houden. Het moet vast een bijzonder gezicht geweest zijn: een witte jongen met zon 40 of 50 schoolkinderen dwars door het dorp.

Voor ons werd het een drukke week. Naast onze activiteiten bij de Providence home en onze metingen moesten vier goals worden gemaakt. De bomen die een van de dorpelingen in zijn tuin had staan boden, gecombineerd met wat timmer-, zaag- en graafwerk, uitkomst. Voor de scholen werd het ook nog een drukke week. De competitie werd door de scholen namelijk enorm serieus opgepakt waardoor elke dag werd getraind op de velden om een selectie van goede spelers klaar te stomen voor het toernooi.

Zaterdag was de grote dag. Om 12 uur werd lunch geserveerd voor de leraren en scheidsrechters (de politieman en drie van zijn vrienden). Het woord lunch moet het toverwoord geweest zijn om op tijd te komen: het leek wel een gaarkeuken. Sommige scholen kwamen met wel vier leraren opdagen. Nadat we twee keer met onze ogen geknipperd hadden waren alle pannen leeg en kon het voetbaltoernooi beginnen. Op alle voetbalvelden hadden zich de teams en een flinke schare supporters verzameld. Het was voor ons geweldig om te zien. Honderden kinderen op de velden die met grote spanning de wedstrijden volgden. Doelpunten werden met luid gejuich begroet en volwassen leraren liepen zenuwachtig, schreeuwend of soms springend langs de zijlijn. Na twee spannende finales konden de winnaars worden aangewezen. Waardoor een hectische week tot een einde kwam.

We kunnen dus terugkijken op een goed geslaagde eindsprint. Deze week zetten we laatste stappen naar de finish. Leuk dat u (nog) steeds een toeschouwer bent. We zullen in de volgende blog nog een keer achterom kijken voordat we zaterdag bij leven en welzijn de finishlijn passeren.

Hartelijke groeten,

K & K