Epiloog

Beste lezer,

Een boek heeft vaak een epiloog, een nawoord van de schrijver. Zo willen wij ook een epiloog schrijven over onze drie maanden vrijwilligerswerk in Oeganda. Om alle ervaringen die wij opgedaan hebben in woorden uit te drukken in dit schrijven is niet mogelijk. Simpelweg omdat het er zoveel zijn en omdat veel ervaringen niet te vertellen zijn maar alleen te ervaren. Echter willen wij een poging doen er enkele bijzondere uit te halen en te benoemen.

Voordat we beginnen aan de epiloog willen we u nog vertellen over het resultaat van één belangrijk project , namelijk de kerk. Anderhalve maand geleden zijn we begonnen aan het renoveren aan de kerk. Gelukkig maar dat we toen al zijn begonnen, het dak van de kerk was namelijk vorige week af. We zullen u de details besparen maar we hebben aardig kennisgemaakt met de Afrikaanse gemakzucht en het onvermogen om te plannen. Wij hadden niet genoeg geld om heel de kerk op te knappen vandaar dat we ‘alleen’ het vernieuwen dak en het verstevigen van de muren aangepakt hebben. Dat is nu af. Volgens een kerklid kan dit dak een jaar of zestig mee. De foto’s van het eindresultaat vind u in de fotoserie. Via deze weg willen wij alle dankbare woorden van de leden van de kerk overbrengen aan onze sponsors.

Dan de epiloog. Allereerst zijn we dankbaar dat we de drie maanden in goede gezondheid door hebben kunnen brengen. Alles is in harmonie verlopen en er zijn geen nare dingen voorgevallen. We zijn ons ervan bewust dat het anders had kunnen lopen. Het werk wat we hebben gedaan is goed verlopen. Van heel veel mensen hebben we te horen gekregen dat ze onze werkzaamheden erg hebben gewaardeerd. De dankbaarheid mogen we vooral uitten richting de Heere, van Hem zijn we namelijk in alles afhankelijk. Van veel mensen hoorden we dat zij baden voor ons, bedankt hiervoor.

Het eerste gedeelte hebben we lesgegeven op drie basisscholen. In het begin wat snuffelen aan de manier van lesgeven maar al snel ging het lesgeven ons beter liggen. In totaal hebben we heel wat lessen gegeven, gesprekken gehad met leraren en nagekeken (petje af voor leraren vanwege het vele nakijkwerk). Na het lesgeven hebben we veel tijd gestoken in de kerk. Meer tijd dan arbeid omdat er van ons vooral werd verwacht dat we toekeken. Het eindresultaat mag er zijn waardoor we ook blij zijn met dit project. In het laatste gedeelte werkten we in het ‘Providence house’ en ‘St. Camillus’ en bereidden we het voetbaltoernooi voor. Het was heel mooi om te merken dat ondanks de (ernstige) beperkingen die mensen kunnen hebben ze toch heel vrolijk in het leven kunnen staan. Genieten van de kleine dingen. Zo wandelden we met mensen in een rolstoel voor een uurtje buiten de muren van het opvanghuis. Wat een blijdschap leverde dat op bij hen! Vandaag kregen we te horen dat ze de rest van de dag verhalen bleven vertellen aan de anderen over deze wandeling alsof ze een wereldreis hadden gemaakt.

We hebben deze drie maanden als mooi en waardevol ervaren. Veel herinneringen zullen ongetwijfeld een lange tijd in onze hersenen opgeslagen blijven. Oeganda is een mooi land met een fijne en gastvrije bevolking. Op velerlei manieren hebben we hier kennis mee mogen maken. Ook al zijn mensen vele malen armer dan wij in het rijke westen, dat wil helemaal niet zeggen dat ze minder gelukkig zijn!

Als laatste maar niet als minste willen wij twee groepen mensen bedanken. Allereerst de sponsors voor hun sponsorgeld waardoor we meer mogelijkheden hadden in onze drie maanden. Uw geld heeft een mooie en waardevolle bestemming gekregen. Ten tweede alle mensen die op welke manier dan ook hebben meegeleefd met ons. Bij het sturen van een kaart, een reactie op de blog, een whatsappje, gebed, welke manier dan ook. Het was erg fijn om te merken dat zoveel mensen mee leefden met ons. Hartelijk dank. We zien er weer naar uit u allen te ontmoeten op Nederlandse bodem. Zaterdag om 04.00 hopen we op te stijgen van Entebbe en om 17.15 Nederlandse tijd te landen.

Hartelijke groeten,

K & K

Eindsprint

Beste lezer,

Na een lange hardloopwedstrijd kun je het niet maken om de laatste 5 minuten rustig te gaan lopen. Je haalt dan nog een keer diep adem en zet de eindsprint in. In ons geval is dit niet anders. We mogen dan bijna ons vrijwillgerswerk er op hebben zitten, dit wil echter niet zeggen dat we rustig alles aan het afbouwen zijn. Vorige week hebben we onze eindsprint ingezet: de organisatie van een voetbaltoernooi voor de kinderen die de afgelopen 13 weken onze dorpsgenoten waren. Kort de cijfers op een rijtje:

- 3 voetbalvelden

- 16 teams

- 25 sportleraren

- 26 wedstrijden

- 224 spelers

- 1 middag

- 2 organisators

Halverwege onze periode in Oeganda zijn we eens met elkaar om tafel gaan zitten om te zien wat onze plannen waren. Het organiseren van een sportactiviteit stond prominent op het lijstje. Aangezien we tijdens onze periode op de scholen hebben gemerkt dat de scholieren dol zijn op voetbal was de keuze snel gemaakt. Gezien het feit dat er in Nkokonjeru bijna meer basisscholen dan huizen zijn leek het ons een goed idee om een competitie te houden tussen verschillende basisscholen. De leraars werden geinformeerd en ze waren allemaal erg enthousiast over het idee.

We hebben daarom een vergadering belegd waarbij we de sportleraren van de scholen om input hebben gevraagd en waar het speelschema is opgesteld. Ze konden zich goed vinden in de voorstellen die wij aan hen deden. Ze droegen echter wel een probleem aan dat (zoals later bleek) flink wat van onze tijd zou kosten. Het is hier namelijk niet zo dat het kale feit dat je op de basisschool zit, betekent dat je jonger bent dan 13 jaar. Op de basisscholen kom je tussen de kleine mannetjes ook gerust bomen van kerels tegen die gemakkelijk de 18 jaar aantikken. Om er voor te zorgen dat zij de kleine jongentjes niet onder de voet lopen moest een onderverdeling worden gemaakt voor spelers onder de 12 jaar en spelers onder de 16 jaar. Hiervoor moeten de lengte en het gewicht ingevoerd worden in een formule. De uitkomst bepaalt of iemand mee kan spelen en zo ja, in welke klasse.

Een meetlint is wel te vinden in het dorp. Een weegschaal is echter een ander verhaal. Afgezien van de vleeshaak van de slager is er alleen bij het ziekenhuis en de gezondheidskliniek een weegschaal te vinden. We kregen gelukkig van de gezondheidskliniek toestemming om daar alle kinderen mee naar toe te nemen. Vorige week maandag trokken we vol goede moed naar de basisscholen die mee zouden doen met de competitie. Daarbij zagen we echter twee kleine dingentjes over het hoofd. Ten eerste was het de eerste dag na de vakantie, dit houdt in dat het grootste deel van de leerlingen niet op komt dagen. Op de eerste dagen na de vakantie wordt er zogenaamd toch niet zoveel zinnigs besproken dus kunnen de kinderen de handjes nog wel even laten wapperen op het land van hun ouders. Ten tweede vragen de leraren de overheid om een opslag van 10% (!). Aangezien de overheid dit ook wel een beetje aan de ruime kant vindt, zijn ze hier niet mee akkoord gegaan. Vandaar dat de leraren hebben besloten dat zij ook een paar dagen extra vakantie mogen houden. We waren dus genoodzaakt om op donderdag en vrijdag onze metingen te houden. Het moet vast een bijzonder gezicht geweest zijn: een witte jongen met zon 40 of 50 schoolkinderen dwars door het dorp.

Voor ons werd het een drukke week. Naast onze activiteiten bij de Providence home en onze metingen moesten vier goals worden gemaakt. De bomen die een van de dorpelingen in zijn tuin had staan boden, gecombineerd met wat timmer-, zaag- en graafwerk, uitkomst. Voor de scholen werd het ook nog een drukke week. De competitie werd door de scholen namelijk enorm serieus opgepakt waardoor elke dag werd getraind op de velden om een selectie van goede spelers klaar te stomen voor het toernooi.

Zaterdag was de grote dag. Om 12 uur werd lunch geserveerd voor de leraren en scheidsrechters (de politieman en drie van zijn vrienden). Het woord lunch moet het toverwoord geweest zijn om op tijd te komen: het leek wel een gaarkeuken. Sommige scholen kwamen met wel vier leraren opdagen. Nadat we twee keer met onze ogen geknipperd hadden waren alle pannen leeg en kon het voetbaltoernooi beginnen. Op alle voetbalvelden hadden zich de teams en een flinke schare supporters verzameld. Het was voor ons geweldig om te zien. Honderden kinderen op de velden die met grote spanning de wedstrijden volgden. Doelpunten werden met luid gejuich begroet en volwassen leraren liepen zenuwachtig, schreeuwend of soms springend langs de zijlijn. Na twee spannende finales konden de winnaars worden aangewezen. Waardoor een hectische week tot een einde kwam.

We kunnen dus terugkijken op een goed geslaagde eindsprint. Deze week zetten we laatste stappen naar de finish. Leuk dat u (nog) steeds een toeschouwer bent. We zullen in de volgende blog nog een keer achterom kijken voordat we zaterdag bij leven en welzijn de finishlijn passeren.

Hartelijke groeten,

K & K

Kintu and Kassaga in Providence

Beste lezer,

Over exact twee weken hopen wij onderweg naar het vliegveld te zijn. Twee weken alweer! Wat is de tijd snel gegaan. Tweeënhalve maand geleden zetten wij vol verwachting, maar als leken voet op Afrikaanse bodem. Met slechts wat kennis uit een boekje of uit een gesprek over Oeganda als land, de mensen, de taal etc. Dat is nu wel even anders. Volwaardige Oegandezen zullen we onszelf niet noemen maar het komt al wel een heel eind. Zo hebben wij ons bijvoorbeeld Oegandese namen aan laten meten. Leendert draagt de naam ‘Kintu’, de naam van de eerste Oegandees, en Marien ‘Kassaga’ wat leeuw als betekenis heeft. Elke Oegandees heeft een dergelijke naam, wij konden natuurlijk niet achterblijven. Nu kan het dus zo zijn dat wij ons voorstellen als ‘Kintu Leen’ of ‘Kassaga Marien’, wat natuurlijk de nodige hilariteit opwekt bij bevolking.

Afgelopen week hebben wij vooral doorgebracht in het ‘Providence home’. Dit is een opvanghuis voor ouderen, wezen en mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking die niet voor zichzelf kunnen zorgen. De plaats van de gehandicapte mens in de Oegandese samenleving is niet rooskleurig: gehandicapte kinderen zijn lastig en brengen geen geld in het laatje. Er heerst bovendien veel onwetendheid over behandelmogelijkheden. Het is voor hen dus uiterst moeilijk om een plekje in de samenleving te bemachtigen. Vandaar dat dit tehuis is opgezet door de zusterorde ‘Little Sisters’. Vier nonnen leiden het opvanghuis en de aangrenzende bakkerij. Er heerst grote onderbezetting doordat geld uitsluitend van sponsors afkomstig is. Er is alleen een professionele fysiotherapeut aanwezig. Doordat er nu vakantie is op de scholen hebben de mensen in het opvanghuis niet zoveel te doen, ze kunnen dus van 8 uur ’s morgens tot aan de avond buiten voor zich uit zitten te kijken. Vandaar dat wij elke morgen een les verzorgen voor 10 á 15 beperkte mensen. Dit is erg leuk en mooi om te doen. De beperkingen lopen uiteen van verlamde/geamputeerde benen tot zware verstandelijk beperkingen. Als we de faciliteiten en begeleiding vergelijken met wat wij kennen zijn de verschillen groot. Zo is bijvoorbeeld weinig geschoold personeel en weinig op maat gemaakte hulpmiddelen. We mogen in Nederland dankbaar zijn met de manier waarop de zorg georganiseerd is.

Elke morgen starten we met een Bijbelvertelling van een bekende geschiedenis. Hierna geven we les over een door hun gekozen onderwerp. Zo hebben we lesgegeven over tekenen, rekenen, Engels en sport. U kunt zich voorstellen dat het niveau minder hoog is in vergelijking met de scholen waar we les hebben gegeven, echter de betrokkenheid en leergierigheid is hoog. Er wordt veel gelachen en de kinderen komen met plezier naar de lessen. In de middagen hebben we een aantal keer gesport met de jongeren van het opvanghuis die hiertoe in staat waren. Bij de tekenles hebben we een deel van de gesponsorde materialen van basisschool ‘De wijngaard’ uit Barendrecht en basisschool ‘de Schouw’ uit Brouwershaven een mooie bestemming kunnen geven.

Ook hebben we twee middagen doorgebracht is een leerschool voor eveneens beperkte mensen en wezen. Hier kunnen jongeren het vak van timmerman, schoenmaker, kapper of naaister leren. Na een studie van twee jaar zijn ze hierdoor in staat om in hun eigen onderhoud te voorzien. Hier hebben wij Engelse les gegeven. Mooi om te zien dat er ook dergelijke initiatieven zijn in Oeganda.

We hebben u tot op heden nog niet veel verteld over onze zondagbesteding. Dit komt omdat het op twee zondagen na vrij eentonig is. Op die twee bewuste zondag hebben we lokale kerken bezocht maar bij de eerste was het Engels niet te volgen en bij de andere voelden wij ons helemaal niet thuis. Vandaar dat wij de zondagen onder andere doorbrengen door te luisteren naar meegebrachte preken vanuit Nederland en het maken van een wandeling. Afgelopen zondag hebben we echter een lokale protestante kerk bezocht waar de volgende twee weekenden ook heen hopen te gaan. Het Engels is goed te volgen en de liturgie komt schriftuurlijk en Bijbelvast over. Veel onderwijs ontvangen we er niet waardoor het geen opgenomen preek vervangt maar voor de ontmoetingen en het beleven van een Afrikaanse dienst is het mooi om mee te maken. Afgelopen zondag hebben wij wel wat verschillen meegemaakt die wij u niet willen onthouden. Zo kreeg de voorganger na zijn preek een luid applaus, werd er hardop gepraat vanuit kerkgangers naar de voorganger, ging de voorganger heel de kerk door met een collectemand omdat er nog niet genoeg ingezameld was en wij kregen als belangrijk bezoek een gastenboek onder onze neus geschoven tijdens de dienst.

In de volgende blog hopen wij u foto’s te tonen van het eindresultaat van de kerk. Het project heeft wat vertraging opgelopen waardoor we u nog even moeten laten wachten op de foto’s. Volgende week hopen wij weer een aantal dagen door te brengen in het ‘Providence home’ en zijn we druk met het voorbereiden van een voetbaltoernooi voor 8 basisscholen. Maar daarover de volgende keer meer.

Weeraba,

Kintu and Kassaga

Voortgang kerkrenovatie

Beste lezer,

De vorige keer berichtten we u over de start van de renovatie van het kerkje in Ntove. We zijn inmiddels flink wat wandelkilometers, honderden spijkers, een hoop vuile was en 0 liter stromend douchewater verder. De vorige blog zijn we geëindigd met een dakloze kerk. We willen u in deze blog een update geven over de verbouw.

Na de afbreekwerkzaamheden die we eerst hebben uitgevoerd kon het opbouwen beginnen. Nu is slopen natuurlijk altijd makkelijker dan bouwen, maar het opbouwen blijkt flink wat voeten in aarde te hebben. Aangezien de muur zo zwak was dat het ons verbaasde dat hij nog niet niet ingestort was na een ouderwetse tropische regenbui, was versteviging hard nodig. Wanneer het nieuwe golfplatendak op de oude muur bevestigd zou worden zou de muur het waarschijnlijk begeven. Dan zijn we natuurlijk verder van huis/kerk. Een volledig nieuwe kerk bouwen is financieel echter niet mogelijk, dit vraagt veel arbeidsuren en veel materialen. Om deze reden is de aannemer met een mooie oplossing gekomen: een rand van gewapend beton op de bestaande muur, zodat deze alles bij elkaar kan houden.

Met behulp van de planken van de gesneuvelde boom en enkele kerkbanken werd een mal gemaakt boven op muur. Deze mal is gevuld met ijzeren strengen die de dagen ervoor in de schaduw van de grote boom met ijzerdraadjes aan elkaar zijn gevlochten. De overige ruimte is opgevuld met beton en steentjes. Toen de ex-kerkbankjes en de planken de volgende dag verwijderd werden kwam er een mooie stevige rand van gewapend beton tevoorschijn. Tijdens het slopen zijn de bovenste lagen bakstenen een kopje kleiner gemaakt, dus er moest het een en ander bijgemetseld worden. Na enkele vlugge berekeningen en verhitte discussies kan het metselen beginnen. Op het grasveld voor de kerk vervult een van onze collega’s de functie van betonmolen. Daarna gooit hij met grote zwaaien de specie omhoog en schept deze in de doorgeknipte jerrycans van de metselaars. Aan ons de taak om alle bakstenen een voor een omhoog te gooien naar de werklui, die ze vervolgens een plekje geven op nieuwe muur.

Na 2 dagen staan er 5 nieuwe rijen met bakstenen op zijn plek. Hierna moeten de steunbalken geplaatst worden op de muur zodat de golfplaten een stevige ondergrond hebben. De afgelopen dagen zijn we hiermee bezig geweest. Gelukkig zijn ze hier in Oeganda nog niet op het idee gekomen een ARBO-dienst op te stellen, anders was ons sponsorgeld binnen een dagje verdwenen naar openstaande boetes. Een vergrimde ARBO-ambtenaar kan zijn hart volledig ophalen: de werklui lopen vaak blootvoets of op slippers op de bouwplaats, steigers en ladders worden in de morgen in elkaar getimmerd van wat oude plankjes (met roestige spijkers), de arbeiders balanceren op de pas gemetselde muur, en ga zo maar door. Gelukkig verloopt alles voorlopig nog zonder grote ongelukken.

Voor het eten wordt gezorgd. De kerkleden zamelen op zondag wat geld in zodat doordeweeks de hongerige magen van de harde werkers gevuld kunnen worden. In de morgen een kommetje warme melk met water en suiker of een kom porridge. In de middag een lokaal maaltje van casava, zoete aardappel en een groentesausje. Dit eten we overigens meestal net als de anderen uit het vuistje. De lengte van de werkdag kan varieren. Er bestaan geen vaste werktijden, als iedereen het over eens is dat er heel wat is gebeurd, dan wordt besloten dat het mooi is geweest voor die dag. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

De vorige keer schreven we dat de verwachting was dat het afgelopen zaterdag klaar zou zijn. Helaas bleek hier een weekje speling op te zitten. Alles ging toch iets minder snel dan verwacht, onder andere door het overlijden van een van de dorpelingen. De verwachting is nu dat de kerk a.s. vrijdag een dak heeft. Vanaf daar zullen we weer verder zien. De werkmannen zullen het vanaf vandaag wel zonder onze assisentie moeten doen, wij hopen ons vanaf nu bezig te houden met het bezoeken van gehandicapten. Hierover later meer. Nog ongeveer drie weken dan zitten onze drie maanden er alweer op. Maar tot die tijd hopen we nog veel te kunnen doen. Bedankt voor de reacties. U hoort weer van ons!

Groeten,

M & LJ

"bouwput" Oeganda

Beste lezer,

We begrepen dat het in Nederland mooi weer is (geweest). Dat is natuurlijk fijn om te horen! Hier is het weer vrij stabiel. Op het warmst van de dag tussen de 25 en 30 graden en afgelopen dagen weinig regen. Er is zelfs dusdanig weinig gevallen dat we geen stromend water meer hebben in het gasthuis. De douche die toch al niet erg charmant was geeft geen teken van leven als we aan de knop draaien. Hierdoor zijn we genoodzaakt om op een andere manier te douchen dan we gewend zijn. Deze dagen maken we gebruik van een teiltje met water om onszelf te reinigen. Het kan daarbij ook voorkomen dat de stroom het af laat weten op het moment van wassen waardoor een zaklamp ons moet helpen om het rode stof af te wassen. Een ervaring apart maar het geeft ook wel weer bijzonder tintje aan ons verblijf in Oeganda (en aan ons).

Zoals we u al eerder verteld hebben houden we ons deze en volgende week bezig om een kleine dorpskerk in Ntove te renoveren. Deze kerk, ongeveer 6 km lopen van het guesthouse, is nodig aan renovatie toe. In de golfplaten die het dak bedekken zitten veel gaten en open stukken door roest. In de muren zitten op veel plekken scheuren en de muur aan de kopse kant staat zelfs een beetje bol. Met een groot gedeelte van het sponsorgeld zijn we in staat om prioriteit nummer één aan te pakken, namelijk het dak en het verstevigen van de muren.

Dinsdag was het dan zover. Na een uur lopen kwamen we met laaggespannen verwachtingen aan, gezien onze ervaring met de Afrikaanse gemakzucht en manier van plannen. Deze verwachtingen werden dan ook niet overtroffen, we bleken nog enkele planken te missen die nodig zouden zijn voor de bouw van de kerk. De oplossing was even eenvoudig als lachwekkend: er stond een flinke boom naast de kerk, deze moest dan maar het slachtoffer worden van ons gebrek aan hout. Zo gezegd, zo gedaan; op woensdagmorgen lag keurig een stapeltje planken op de plek waar een dag geleden nog een boom stond.

Het is op zijn plaats om Joseph, lid van de kerk en het hoofd van de renovatie, te complimenteren omdat alle materialen al aanwezig waren. We werden warm welkom geheten. De eerste stap was om het oude golfplaten eraf te halen. Dit was redelijk snel gebeurd. Tijdens het verwijderen bleek dat de koster de laatste tijd het onderhoud een beetje heeft laten lopen. Vleermuizen vlogen ons om de oren, en de psalm “de zwaluw legt haar jongskens neer” was niet langer een zin die alleen in onze verbeelding leeft. De volgende stap was om de steunbalken te verwijderen. Een gedeelte van de steunbalken zagen zwart van het houtrot. Een steiger hebben de werklui echter niet nodig, behendig lopen ze over de donkerbruine evenwichtsbalken die ooit het golfplatendak droegen.

Het verwijderen van de balken nam wel iets meer tijd in beslag. Dit had namelijk vooral te maken met de manier van werken. Op de dag dat de steunbalken verwijderd werden waren er zo’n tien mannen aanwezig. Drie werkmannen aangevuld met gemeenteleden. Tien mannen met tien meningen. Voordat elke balk werd verwijderd werd er dan ook uitgebreid gediscussieerd op welke manier de balk het beste verwijderd kon worden. Iedereen kreeg even de kans om zijn zegje te doen. Voor ons leverde dit wel eens de nodige hilariteit op. Maar uiteindelijk zijn de steunbalken allemaal verdwenen. Gisteren en vandaag zijn de zwakke stenen en de plaatsen waar scheuren in de muren zaten vervangen. Door de vele hulp en de aanwezigheid van 2,3 of 4 professionele vakmensen vordert het werk snel.

De dankbaarheid die we ontvangen van de plaatselijke bevolking is enorm groot. De kerkmensen zijn zelf niet kapitaalkrachtig genoeg om de hoognodige renovatie te bekostigen. We krijgen heerlijk eten voorgeschoteld van de voorganger tijdens de pauze en lunch. Woensdag hebben we zelfs onze eerste kop melk in Oeganda op. Veel mensen die langslopen zwaaien enthousiast of komen naar ons toe om ons te bedanken. Met name de oudere dorpelingen schudden ons de hand: Weebale nyo (hartelijk bedankt). Als we alle bedankjes zouden doorgeven aan de sponsors die we gekregen hadden zouden we aan een paar A4’tjes niet voldoende hebben, dat waren we niet van plan dus bij deze nogmaals bedankt. We moeten zelf initiatief nemen om mee te helpen, de mensen verwachten niet dat de muzungus meehelpen. Wij horen op een bankje onder de boom. We proberen wel zo veel mogelijk mee te helpen.

Als alles volgens planning loopt hopen we volgende week zaterdag klaar te zijn met de verbouwing. Laten we afwachten of dat gaat lukken maar er is in de eerste week een hoop werk verzet. Ook nu willen wij u weer bedanken voor uw blijken van medeleven en het gebed. Laten we bidden dat door dit werk aan deze kerk ook de Kerk mag groeien.

M & LJ

Eerste Hulp Bij Onderwijs

Beste lezer,

Om ons gemiddelde van 1 blog per week hoog te houden, zagen we ons genoodzaakt om deze week een tweede blog te plaatsen. Zoals in de vorige blog aangegeven hopen we in dit bericht in te gaan op de bestemming die we tot op heden aan het sponsorgeld hebben gegeven.

Zoals u weet hebben we tot vorige week onszelf vooral bezig gehouden met onze activiteiten op de basisscholen. Tijdens onze periode op de basisscholen hebben we een hele goede inkijk kunnen krijgen op de manier van werken van de basisscholen maar ook op de gemissen die zij hebben. Wat in ieder geval niet aan onze aandacht kan ontgaan is de invloed van de regen op de lessen. Als het in de morgen regent, dan hoeven we ons niet bezwaard te voelen om een uurtje later te beginnen. De leerlingen en evengoed de leraren draaien zich smorgens nog lekker een keer om in hun bed als ze de regen op de golfplaten horen tikken. Ze komen dan later binnendruppelen of zien een goede mogelijkheid om eens lekker een dag op het land te werken. Wat echter het meest opvalt is het gebrek aan geld. In onze gesprekken met leraren merken we dat er veel plannen zijn om dingen te veranderen of te verbeteren, maar hier is simpelweg geen geld voor. De lesboeken zijn bijvoorbeeld enorm schaars. Vaak is alleen de leraar zelf voorzien en zijn de kinderen aangewezen op de informatie die zij oppikken uit de les. Een ander voorbeeld is het gebrek aan schoon drinkwater.

Omdat wij in de periode dat wij op de scholen waren een goede inkijk hebben kunnen krijgen in wat echt nodig was voor de scholen, wilden wij een gedeelte van het sponsorgeld voor hen inzetten (300 euro per school). We hebben hiervoor op de de drie bassischolen een vergadering aangevraagd waarin we dit kenbaar maakten. We hebben de school de ruimte gegeven om met een idee te komen over de manier waarop zij dit in willen zetten, met hieraan twee voorwaarden verbonden: het moet in het voordeel van de kinderen zijn en het moet gerealiseerd worden voordat wij vertrekken. Binnen deze kaders konden de scholen een idee aandragen wat wij vervolgens konden goedkeuren of afkeuren. Wanneer het woord geld in de vergadering genoemd werd, verschenen meteen brede glimlachen op de gezichten. De scholen zijn meteen druk aan de slag gegaan om plannen te maken. De dank richting ons is talloze malen uitgesproken: We are so grateful for your help. Deze dank brengen we graag over naar onze geldschieters.

Op de Umea school zal het geld ingezet worden om stroom te leggen naar het kantoor van de directeur en de twee hoogste klassen. Het eerste voordeel is dat het zo mogelijk is om verlichting aan te brengen in de lokalen. In de twee hoogste klassen, primary six en seven, worden de leerlingen klaargestoomd voor de eindexamens. Hiervoor worden zij soms om 5:00 verwacht en worden zij aan het eind van de dag rond 17:00 weer losgelaten. Door het aanleggen van verlichting kan er ook in de morgens goed lesgegeven worden. Daarnaast wordt het op deze manier ook mogelijk om op de termijn een computer aan te schaffen, dit kan een gigantisch hulpmiddel zijn voor de docent. Doordat een boek niet voorhanden is, zou een computer kunnen worden gebruikt om afbeeldingen of filmpjes ter ondersteuning te gebruiken.

Op de st. Paul school zal het geld worden ingezet om een computer aan te schaffen. Het hoofddoel hiervan is een structurele grote kostenbesparing. Aan het eind van elke periode worden examens afgenomen. Deze moeten nu altijd gekocht worden bij een lokale handelaar die hier een leuke marge op nahoudt. Wanneer de school een computer heeft kunnen zij de examens zelf printen en kopieren. Waardoor elke periode flinke kosten kunnen worden bespaard. Daarnaast realiseert de school zich ook het toenemende belang van de computer in de maatschappij. Vanaf nu zullen zij, zij het in beperkte mate, de kinderen bekend kunnen maken met het werken met een computer. Dit kan voor hen later een grote pre zijn.

Op de st. Matthias school wordt het geld gebruikt voor de verbetering van een van de lokalen. Het betreft het lokaal van primary 6 waar wij zelf hebben lesgegeven. Misschien heeft u op fotos al wel opgemerkt dat dit lokaal slechts bestaat uit enkele stokken met een golfplaat. Wanneer het regende was het niet mogelijk om les te geven aan de klas, waardoor zij soms samengevoegd werden met een andere klas, met alle gevolgen van dien voor de andere klas. Ook waren de kinderen in de klas snel afgeleid door het ontbreken van de muren. Met het sponsorgeld wordt een nieuw klaslokaal aangelegd, met muren, en een goed golfplatendak.

We waren blij met de opties die de scholen hebben aangedragen aangezien ze structurele verandering kunnen brengen voor de scholen en studenten. In de komende weken zullen wij er op toezien dat de beloofde veranderingen gemaakt worden. Daarnaast hebben we afgelopen week eerste hulp instructies gegeven aan de drie basisscholen. In de kerk van Sirjansland zijn EHBO-materialen ingezameld die we hebben meegomen naar Oeganda. We hebben voor elke school bij de lokale timmerman een eerste hulp doos laten maken die we hebben gevuld met de meegenomen materialen. Op de scholen was momenteel 0,0 eerste hulp aanwezig. Dit heeft als gevolg dat kleine wondjes soms grote gevolgen hebben. In de instructie die we deze week hebben gegeven, hebben we de nadruk gelegd op de hygiene en het gebruik van de basishulpmiddelen. Hierdoor hopen we dat in de toekomst veel kinderen geholpen kunnen worden.

Vanaf volgende week hopen we ons twee weken bezig te houden met de renovatie van een klein kerkje in een aangrenzend dorpje. In ons volgende bericht hopen we u hier wat meer over te vertellen.

Safari

Beste lezer,

Het is alweer even geleden dat wij wat van ons hebben laten horen. Dit vanwege een aantal bijzonder drukke dagen en een 3-daagse safari. In deze blog hopen wij u te vertellen waar we druk mee waren en onze belevenissen van de safari.

We hebben het nog steeds prima naar onze zin in Uganda. Ook al is het regenseizoen, het weer blijft aangenaam. Af en toe valt er overdag een regenbui maar dat is vaak maar voor een korte tijd. En het gezegde ‘na regen komt zonneschijn’ is hier zeer zeker waarheid. De contacten met de plaatselijke bevolking nemen ook toe. Niet alleen in aantal maar ook in intensiteit. Op elke school hebben we wel een of meerder mensen waar we goed mee omgaan. Met hun hebben we goede gesprekken en hebben we ook contact buiten school om. We hopen dat we hier ook bij de nieuwe projecten profijt van kunnen hebben.

De tijd vliegt dan ook. Deze week zitten we op de helft van ons verblijf hier in Nkokenjeru. Zoals u weet hebben we ons tot nu toe vooral beziggehouden met lesgeven. Dat is nu tot een eind gekomen. Afgelopen week hebben we onze laatste les gegeven. Deze les hadden we in de vorm gegoten van een quiz. De vragen gingen over onze lessen en over onszelf. Het bleek dat de meeste kinderen verbazend veel onthouden hadden. De persoonlijke vragen over ons werden minder goed beantwoord. Zo bleek ons land van herkomst door de meeste te moeilijk om te onthouden: Holy land (Holland) of Nedalendz. Ook leek de studenten achternamen als Douchekop of Potlepel (meerkeuze) veel passender voor ons dan Pronk en Izelaar. De gesponsorde pennen van Plus supermarkt en Wilhelmina pepermunt werden met open armen ontvangen. Het zal wel even wennen worden om geen les meer te geven. We hebben het erg naar ons zin gehad op de scholen en we hebben veel blijken van waardering gehad van leraren en leerlingen. Het is echter ook wel weer uitdagend om aan een nieuwe missie te beginnen.

Naast het lesgeven hadden we afgelopen weken ook de taak van schoolfotograaf (LJ) en fotomodel (Marien) op vier scholen. Hier hebben we al eerder over verteld. Er is een indrukwekkend aantal aan fotos gemaakt (met gemak duizend). Ondanks dat we de foto's tegen een minimale prijs afdrukken (ongeveer 15 cent) is dit een uitgave voor de mensen. Het was daarom afwachten hoeveel mensen daadwerkelijk het geld meenemen voor het afdrukken. Dat viel nog alles mee. Vandaag hebben we ruim 300 afgedrukte fotos opgehaald en binnenkort hopen we nog meer af te laten drukken.

Dan de safari. Na een eerder kort bezoek aan de Sipifalls enkele weken geleden, zijn we nu voor drie dagen in een spectaculair stuk Oeganda geweest. Wij hopen dat we enigzins in staat zijn om te beschrijven wat we gedaan en vooral gezien hebben tijdens de safari. Het is een fantastische ervaring om met een terreinauto drie dagen door een prachtige natuur te rijden. Een groen en uitgerekt landschap waarin talloze dieren zich vrij rondbewegen. Wat een prachtige schepping heeft God toch geschapen. En dat in slechts zes dagen, daar wordt een mens klein van.

De safari was in groot natuurreservaat genaamd Murchison Falls National Park. Dit park heeft een grote diversiteit aan flora en fauna en heeft een oppervlakte van de helft van Nederland. Op de eerste dag hebben we de Murchison falls bezocht. Hier wordt het water van de Nijl door een doorgang van 7 meter breed gestuwd. Dit zorgt voor een enorm watergeweld. Naast de nauwe doorgang is er ook een hoogteverschil van ongeveer 45 meter in slechts honderd meter. Het is een indrukwekkend schouwspel.

Na de overnachting hebben we een zogenaamde "game-drive" gedaan. Hierbij rijden we met een open dak door het gebied op zoek naar dieren. Op soms enkele meters lopen dan bijvoorbeeld giraffen, olifanten, buffels, antilopen of bavianen langs de auto. Dieren die we normaal alleen achter een hek in de dierentuin vinden, bevinden zich rondom ons. Op ieder moment waren ontelbare antilopes en andere dieren zichtbaar. Prachtig. Sommige dieren laten zich minder gemakkelijk zien; onze gids beschreef de kans om hen te zien met fifty-fifty. Het gaat dan vooral om de leeuw en het luipaard. Zelfs deze dieren hebben we gezien. Een mannetjes leeuw die op ontspannen wijze zijn lunch aan het verteren was (op 5 meter afstand) en een luipaard die aan het zoeken was naar een geschikte prooi.

Naast een aantal game-drives hebben we ook een boottocht gemaakt op de Nijl. Langs de oevers van de rivier zijn veel nijlpaarden te zien. Ze tillen de Afrikaanse ontspannenheid naar een volgend niveau. Nagenoeg allemaal liggen ze op het gemak in het water te rusten slechts enkele wagen zich aan wat bewegingen. Naast de nijlpaarden hebben we ook wat zwemmende en rustende krokodillen gespot.

Als afsluiting van de trip hebben we een neushoorn reservaat bezocht. In 1983 zijn deze dieren uitgestorven verklaard in Oeganda. Nu is er echter in 2003 een ambitieus fokprogamma gestart om de neushoorn weer terug te krijgen in het Oegandese landschap. Waar er in 2003 6 neushoorns waren zijn er nu al 15. Het is dus succesvol. Onder begeleiding van een gids hebben we de dieren lopend opgezocht. Het boezemt ontzag in wanneer de kolossen op nog geen 20 meter afstand aan ons voorbij lopen.

We kunnen slechts maar in hoofdlijnen vertellen wat we gezien en gedaan hebben. Het was in ieder geval een trip om nooit te vergeten. Bij de bijgaande fotoserie kunt u fotos zien. In de volgende blog hopen we meer vertellen over de projecten die zich zullen gaan aandienen nu de scholen vakantie krijgen. Ook hopen we wat meer te vertellen over de besteding van het sponsorgeld.

Nogmaals dank voor alle leuke reacties die we krijgen.

Hartelijke groeten,

M & LJ

1 april

Beste lezer,

In ons vorige bericht schreven we over de helikopter die landde op het voetbalveld in Nkokonjeru. Toen deze helikopter landde stegen grote stofwolken op van het zanderige veld. Ook onze vorige blog deed het nodige stof opwaaien. We kregen allerlei reacties binnen van betrokken lezers en lezeressen. De reacties varieerden van ongeloof, tot complimenten, tot succeswensen. We vinden het erg leuk om te merken dat onze blogs door veel mensen worden gelezen. Sommige oplettende lezers hebben de kalender naast onze blog gehouden en geconstateerd dat de dag van ons aangekondigde bezoek aan de koning van Buganda precies op 1 april valt. Dit mag inderdaad geen toeval heten. Om het beestje maar bij zijn naam te noemen: wij zijn vandaag niet op bezoek geweest bij de koning van Buganda, evenmin hebben wij zijn voeten gekust, de twee biggen en de haan lopen nog steeds vrij rond en onze oren zijn onbeschadigd de dag doorgekomen. Toch zijn we wel in de gelegenheid geweest om een foto met de koning te maken, zie daarvoor de fotoserie. We hebben samen in ieder geval erg veel (voor)pret beleefd bij het schrijven van de vorige blog. Bedankt voor jullie inbreng daarbij!

We kunnen ons voorstellen dat het voor sommigen van jullie misschien teleurstellend is dat wij in de praktijk toch minder belangrijk zijn dan we hadden doen voorkomen. Om deze geslagen wonden toch enigszins te dichten willen we jullie in deze blog iets vertellen over de positie die wij hier in de praktijk hebben in Nkokonjeru en omstreken.

Zoals we in eerdere blogs al hebben beschreven was onze binnenkomst bij de scholen uiterst soepel. Zowel de studenten als de docenten zijn enorm blij dat we er zijn. Bijna dagelijks wordt deze dank ook nadrukkelijk naar ons uitgesproken: “We are very grateful for all the things you are doing for us”. De aanwezigheid van een blanke op de school wordt gezien als een erg goed teken. Een manier om dank te uiten is het delen van eten. Zo krijgen we regelmatig van studenten of docenten eten toegestopt: bananen, suikerriet, guavas, koffiebonen, cacao en ga zo maar door. Vorige week hebben wij de athletics competitie bijgewoond. Ook hier zijn we door talloze directeuren van scholen benaderd of we misschien ook eens wat lessen zouden kunnen geven op hun scholen, omdat dat zo mooi zou zijn voor de school en studenten. Ze waren zelfs bereid om studenten op de zaterdag in het paasweekend naar school te laten komen voor wat lessen van de “muzungus”. We hebben dus wel degelijk een vooraanstaande positie in onze leefomgeving.

Ook het bezoek van het landelijke hoofd van de politie heeft daadwerkelijk plaatsgevonden. Zodra wij aan kwamen lopen op de landingsplek van de helikopter werden we uitgenodigd om plaats te nemen in de VIP-box, waar wij samen met de regionale hoogwaardigheidsbekleders, onder bescherming van enkele militairen met serieuze machinegeweren de komst van het politiehoofd hebben afgewacht. Deze kwam overigens volgens goed Afrikaans gebruik, ruim twee uur te laat aan. Helaas zijn we niet in de gelegenheid geweest om hem te spreken, anders had hij ons ongetwijfeld geintroduceerd bij de koning van Buganda :)

Vorige week werd ons door een van de scholen ook gevraagd of we een meeting wilden bijwonen die plaatsvond tussen de leraren en het hoofd van alle katholieke scholen in deze regio (father) en enkele andere plaatselijke vooraanstaanden. Na uitgebreide dank voor ons werk in het dorp zijn wij door het gemeenteraadslid dat over educatie gaat uitgenodigd om ideeën met hem te delen over verbeterpunten van het onderwijs hier. Een uitstekende gelegenheid voor ons om punten aan de kaak te stellen en zo wellicht structureel een (kleine) verandering te kunnen maken: denk aan onderwerpen als fysiek geweld, relatie docent/student en de omgang met studenten die minder begaafd zijn.

We zijn deze week bezig met afrondende lessen bij de drie scholen waar wij lesgeven. We hebben inmiddels echt een band opgebouwd met zowel studenten als docenten. We hebben daarnaast gemerkt dat onze mededorpsgenoten gek zijn op cameras en vooral op de fotos die eruit komen. Niemand heeft echter geld om zelf een camera te kopen. Fotos laten maken is voor veel mensen te duur. Daarom hebben wij het idee voorgelegd om schoolfotos te maken, die wij tegen kostprijs kunnen laten afdrukken: 500 Ush (zon 15 eurocent). Gisteren was de eerste school aan de beurt, het bleek een enorm succes. In alle mogelijke poses en combinaties wilde iedereen vastgelegd worden. De resultaten werden met enorme belangstelling, een hoop gegil en gelach begroet.

Concluderend kunnen we zeggen dat we helaas nog niet in de gelegenheid zijn geweest om de koning van Buganda te ontmoeten. Wij worden echter zelf wel als koningen behandeld. We beloven hierbij dat u in het vervolg 100% aankunt op de betrouwbaarheid van onze verhalen... Iedereen goede paasdagen toegewenst.

Met koninlijke groet,

M & LJ